Het was al weer 7 jaar geleden dat ik in het Hallerbos was. Een waanzinnig mooi sprookjesbos, maar wel een beetje erg druk. Fotografisch was ik toen al best wel met macro fotografie bezig, maar totaal overweldigd door de schoonheid daar heb ik alleen maar landschapjes geschoten. En toen was ik best tevreden. In de afgelopen 7 jaar is mijn stijl en aanpak in ieder geval echt fors veranderd, want afgelopen week was ik er voor de 2e keer. En dat was een intense belevenis in alle aspecten van het woord.
Eigenlijk staat het Hallerbos al 7 jaar lang op de agenda. "Volgend jaar ga ik die kant op" roep ik dan tegen mijzelf. Maar ja, een thuisfront, kleine kinderen, agenda, werk, toch wel een eind rijden. Maar dit jaar kreeg ik zowel het thuisfront als mijn fotomaatje mee in mijn enthousiasme en zijn we last minute, op basis van goede weersvoorspellingen die kant op gereden. Het was de laatste dag van de Belgische vakantie en prachtig weer. Om 3 uur 's middags stapten we in de auto en rond etenstijd waren we ter plekke. Dat wil zeggen: zo'n halve kilometer voor het bos begon de auto rij al in de berm, de parkeerplaats was nog 700 meter volgens de navigatie. Pfff.. oke, er zijn 10 parkeerplaatsen als ik de nummering volg en er staat een halve km auto's bij 1 van de parkeerplaatsen die dus vol zal zijn. Eehhhm... omkeren maar?
Gelukkig ging een groot deel van de mensen juist weer terug en ontstonden er overal plekjes in de file. We konden de auto netjes kwijt aan de rand van het bos. Alle dagjesmensen en gezinnen gingen huiswaarts en maakten blijkbaar ruimte voor de fotografen. Het licht begon ten slotte net mooi te worden. Nog steeds genoeg mensen met honden en een enkele fotograaf, maar eenmaal wat dieper het bos in gelopen viel het best mee. Wat opviel was dat er echt een heerlijke geur hangt in het bos. De enorme hoeveelheid bloeiende bloemen deden hun werk en het genieten kon beginnen. Wat wellicht wel iets tegenviel was de hoeveelheid blad aan de bomen. Die waren al zo ver uitgelopen dat ruim 2 uur voor zonsondergang de zon al amper de bodem meer raakte. We waren dus eigenlijk net een weekje te laat blijkbaar. Staat genoteerd! Maar niet getreurd, bij geen licht op de bosbodem kunnen we mooi verkennen en gevoel krijgen bij de beste hoekjes. Dus de hele hyacintenroute gevolgd, tot we vlak voor zonsondergang in een rustig hoekje belanden waar de zon wel nog mooi naar binnen viel. Yes, nog even genieten van het laatste licht en in de flow komen!
Nu is mijn stijl de laatste tijd nogal experimenteel en een tikje rommelig met vooral veel ruimte voor onscherpte en patronen. En dan kun je je geluk niet op in een bos vol bloemen, varens, jonge beukjes met een bladerdek in de achtergrond die ook weer structuur en licht/donker contrasten meebrengt. Wederom werd ik eigenlijk weer overdonderd door de mogelijkheden. Ik was al gauw een foto of 60 verder, maar het merendeel kon zo de prullenbak in. Te gehaast, te overdonderd. Even niet weten waar je beginnen moet. Op zich een goed teken want dat betekent dat er heel veel potentie is. Maar het is maar goed dat ik even kon oefenen en kon wennen. 's Avonds in een heerlijk Bed & Breakfast de foto's natuurlijk even aandachtig geanalyseerd en tot de conclusie gekomen dat ik alle rust miste om tot goede resultaten te komen. Ook was het licht op de een of andere manier niet helemaal wat ik zocht. Desalniettemin kan ik een eerste plaatje delen waar ik wel over te spreken ben, die ik maakte toen het licht al weer was verdwenen. Gelukkig hadden we nog even.
Op de terugweg naar de auto wilden we nog wat laatste verkenning uitvoeren en kan ik het niet laten om met weinig licht nog wat cliché bewogen landschapjes te schieten. Voor we het doorhebben is de schemer ingevallen en in het donker komen we uiteindelijk bij de auto aan. Een kilometer of 10 hebben we wel gewandeld, dus hoogste tijd om uit te rusten van een intensieve reis en eerste ontmoeting.
En dan merk je opeens hoe waanzinnig veel indrukken je opdoet op zo'n mooie plek, waar je iets te graag wilt presteren (tjonge jonge, is dit nou een hobby voor de ontspanning en de rust in mijn hoofd?). Ik doe mijn ogen dicht en zie letterlijk patronen. Boogjes met liefelijke belletjes er aan, bokeh cirkels, onscherpe varenbladen... en dat niet eventjes, ik zit nog zeker een half uur ideale patronen te creëren in mijn hoofd. En om 4 uur word ik wakker. Dorst, trek en een hoofd vol hyacinten. Gekkenwerk dit, wat doe ik mijzelf aan? Een uur later val ik met moeite weer in slaap en voor mijn gevoel 1 seconde later (het was kwart voor 6, een heeeel schappelijke tijd) werd ik ruw uit diepe dromen getrokken door de wekker. Gelukkig, ik ben in ieder geval 1 uurtje echt diep weg geweest!
Broek aan, shirt aan, 15kg aan apparatuur op de rug en gaan. Stap je naar buiten... een grote zee van wolken boven je, terwijl er de hele dag zon voorspeld was. Hmmmm... oke. Tja... gelukkig was er aan de horizon in ieder geval nog een band open, dus in het donker richting het bos terwijl die open band oranje begint te kleuren. Prachtige kleuren. Op de parkeerplaats staat een tweetal mannen een grasland met wat huizen en een oranje band te fotograferen. Je staat aan de rand van een bos vol hyacinten en dan fotografeer je een grasland? Interessante keuze, maar ik en mijn vriend rennen snel het bos in. Wel stikdonker, staan hier eigenlijk wel hyacinten al zo aan de open rand? Het is nog zo donker dat we met moeite een paar hyacinten kunnen vinden, maar de kleuren in de lucht zijn juist nu grandioos en dat zal snel over zijn. En ja hoor, je valt dus weer in dezelfde valkuil. Haast, stress, nu nog even van dat ene momentje licht gebruiken. Wat een kleuren... oei oei oei... Terwijl we zeker 20 minuten hebben verpruts ik het grootste deel weer, wat een amateur. Maar met onderstaande beeld ben ik toch wel erg blij.
Toen de mooie kleuren min of meer verdwenen langs de rand van het bos doken wij ook wat dieper het bos in, op zoek naar iets grotere concentraties hyacinten en vooral op zoek naar bloemen die niet net over de top waren. De exemplaren langs de rand van het bos konden prima als silhouet dienst doen, maar begonnen al zwart te kleuren en uit te bloeien, die hadden duidelijk al een hoop zon op kunnen vangen zo in de open gedeelten. Iets verder het bos in waren de bloemen precies op hun hoogtepunt en konden we met wat laatste subtiele kleuren in de lucht nog net een mooie combinatie maken van paars en zacht oranje.
Het mooie licht is al gauw op en we gaan op zoek naar hoogteverschil. Dat is er genoeg en dat betekent dat je mooi onder de bloemen kan kruipen onderaan een helling en naar het brekende bladerdak toe kan fotograferen. We pakken een eerste hellinkje en gaan nog even een half uurtje stoeien met deze nieuwe ingrediënten. Ik merk dat ik nu de lichtomstandigheden niet dwingen tot snel werken ik eigenlijk voor het eerst een beetje in de flow kom en ook eens rustig de tijd neem om wat 'macro panorama landschapjes' te schieten. Er hangt al iets van 4 jaar dezelfde foto tegenover de bank in een formaat van 3-op-1 en die moet maar eens overtroffen worden tijdens deze trip. Langzaam maar zeker worden de resultaten beter.
Tegen 9 uur is alles nog steeds zwaar bewolkt en besluiten we maar eens even goed te gaan ontbijten. Het fijnste moment van elke fototrip: met een verse bak goede koffie, een verse jus 'd orange, een stevig bolletje met kaas en ei en je camera op schoot vol met beelden is het altijd even een heerlijk rustmoment.Uiteraard nemen we ook weer niet heel uitgebreid de tijd, want we willen nog een paar uur fotograferen. Dus als de maag weer gevuld is en de nek en schouders weer even hebben kunnen ontspannen duiken we opnieuw het bos in. Het is gelukkig duidelijk rustiger dan gister, dus we kunnen nog parkeren en zowaar breekt de zon even door de wolken en bestrijkt de boshyacinten. Dus wederom op de knietjes. Je zou verwachten dat nu de rust en de flow weer terug moet komen, maar er zijn wat hinderende factoren.
Vanuit de verte horen we al een kleuterklas aankomen. Oké, Johannes, die lopen wel voorbij, gewoon afsluiten en lekker fotograferen. Maar nee hoor, de kids laten op 20 meter bij ons vandaan de rugtasjes van de rug glijden en aan uitgebreid zitten brunchen. Ik weet niet wat me meer uit mijn flow haalde: de schreeuwende kinderen of het continue ge-sssssssst van de juf. Het duurt even, maar dan kunnen ik en mijn prikkelgevoelige vriend de humor van de situatie wel inzien en oefenen we ons in fotograferen met vele prikkels als input. Misschien niet helemaal waarom je natuurfotograaf word. Zeker niet als je macrofotograaf wordt met een sterke voorkeur voor stille zonsopkomsten. Ergens verlang ik wel naar mijn eigen plekjes bij Zwolle waar je in alle stilte alleen door zingende vogels word lastig gevallen. Dat ene plekje waarbij blauwborsten en rietzangers uitbundig zitten te zingen bijvoorbeeld, terwijl je kievitsbloemen voor de lens hebt. Ik schiet uiteindelijk maar wat in experimentele fase, en dat levert op zich wel weer iets origineels op.
Het licht valt weer weg en we verkassen een paar tientallen meters naar een volgende hellinkje met een heerlijke afwisseling van varens en hyacinten. Die fris groene varens spreken mij altijd erg aan vanwege de bladstructuur en de heerlijk fris-groene kleur. Met nog zo'n 2 uur tijd blijkt dat nu, met een witte lucht die soms gefiltert wat zon doorlaat, ik wel tot rust kom. Gewoon zonder tijdsdruk in relatieve rust je ding kunnen doen; genieten! En dan merk ik dat alles uiteindelijk toch begint te klikken. Ik ben blij met wat bewolking en filtering waardoor de contrasten een beetje binnen de perken blijven en ik heerlijk met high-key kan spelen. Het levert beelden op waar ik erg tevreden mee ben.
Uiteindelijk ga ik ook hier weer spelen met panorama's. De setting leent zich er uitstekend voor en dat beeld voor boven de bank zit nog steeds in mijn achterhoofd. En 3 breed op 2 hoog is gewoon niet weid genoeg. Welke kant ik ook op draai, overal zie ik een fijn mix van varens en hyacinten en heerlijke bokeh en onscherpe patronen terug. Toen ik ze nam wist ik dat het er goed uitzag, maar toen ik thuis onderstaande panorama uit 4 beelden aan elkaar stitchte, de witbalans iets koeler afstelde en het resultaat in zwart groot op het scherm zette, kon ik niet anders dan een vreugdedansje doen.
Ik ben steeds meer op zoek naar onscherpte, in een mix met scherpte, met fijne kleuren en patronen. Een mix van herkenbaarheid en veel om eens rustig naar de kijken en dat allemaal in een goede compositie met diagonalen en een mooie opbouw. En dan een beeld dat gewoon woeste schoonheid laat zien, het liefst in bijna aquarel stijl. En ik zeg het zelden, maar deze foto is voor mij geloof ik 100% raak. Ik kan niets ontdekken waar ik niet vrolijk van word en de komende 5 jaar kan ik weer genieten van een nieuw beeld. Velen zullen het niet met me eens zijn, maar naar mijn eigen smaak en zoektocht heb ik mijn beste foto ooit gemaakt. En toen ik hem rustig liet doordringen dacht ik bij mijzelf: Johannes, je bent echt wel een kunstenaar, dit is gewoon echt goed! Misschien zijn wij niet echt gewend om onszelf veren in het achterwerk te steken, maar ik doe het gewoon een keer. Ik ben er superblij mee en trots op! Een heuse aquarel, geproduceerd met een camera. Vanwege de brede hoek en de vele details moet je hem misschien wel iets groter bekijken.
En dan is het tijd om weer in de auto te stappen. 24 uur nadat we richting Brussel vertrokken kom ik thuis met 500 foto's en de opgebouwde kennis dat ik toch echt meerdere sessies, heel veel tijd en vooral rust nodig heb om tot echt goede resultaten te komen. Met de kennis dat ik absoluut niet van drukte houd en dat ik graag weer in de stilte fotografeer, maar dat sommige plekjes van ongekende schoonheid de drukte wel compenseren en dat je toch af en toe ook even uit je comfort zone en je favoriete plekjes moet stappen. Met een enorme dosis geluk schiet je je mooiste foto ooit!