Vandaag heb ik mogen genieten van een heerlijk dagje fotografie. Het plan was om te beginnen bij de Harderhaven. Hier was een kuifduiker gezien, in winterkleed niet echt een enorm spectaculaire vogel, maar ik had ze nog nooit gezien en de knalrode ogen van deze soort zijn in ieder geval ook in de winter te bewonderen. De hoek waarin de zon opkwam viel alleen wat slechter uit dan ik had verwacht, dus had ik te sterk zijlicht. Door dus naar de Lepelaarsplassen. De lepelaarhut ligt zoals alle vogelhutten helaas veel te hoog, maar soms komen er eendensoorten wel prachtig voor de hut langs gezwommen. Vandaag had ik het geluk hier een brilduiker te zien. Een prachtige eendensoort die ik hier in tig eerdere bezoeken nooit gezien had en die ik ook nog nooit echt mooi van dichtbij op de foto had.
Het was verder helaas erg leeg voor de hut al was het licht soms prachtig met een zonnetje die subtiel door de mist heen kwam. Maar ja, zonder onderwerp geen foto, hoe mooi het licht ook is. Dus na anderhalf uur maar weer terug gelopen richting het bezoekerscentrum van de Lepelaarsplassen en me uitgeleeft op de enorme groepen kuifeenden die in de jachthaven bij de Blocq van Kuffeler massaal ronddobberen. In eerste instantie jaag je ze wat van de kant af als je plat op je buik langs de kant gaat liggen, maar al gauw trekken ze zich weinig van je aan en dan kun je met een mooi laag standpunt prachtige foto's maken.
Nadat ik de kuifeendjes succesvol heb gefotografeert zonder schuilhut ga ik op de terugweg nogmaals langs de kuifduiker. De hoek van het licht zou nu beter moeten zijn en ik hoop dat ook deze kleine futensoort na een poosje geduld zijn schuwheid verliest. De oever langs het Veluwemeer bestaat uit basaltblokken, dus helaas is het niet bepaald comportabel liggen, maar je moet er wat voor over hebben. Na een uurtje gelegen te hebben met het fuutje op 50 meter ver weg heb je de neiging om de hoop op te geven, maar na anderhalf uur verkrampt liggen komt de kuifduiker langzaam dichterbij dobberen. Opeens krijgt hij het in zijn bol lijkt het wel en wil wel eens weten wat dat rare wezen op de kant nu is. Hij zwemt recht op me af en blijft op ongeveer 5 meter van de kant dobberen terwijl hij aandachtig naar me kijkt en ondertussen nieuwsgierig lijkt te worden van het driftige geklik van de camera. Dat zijn het soort ontmoetingen die natuurfotografie zo ontzettend gaaf maken!
