Zwarte heidelibellen horen bij de soorten die het langst blijven vliegen en zo laat in het najaar dus nog te fotograferen zijn. In de afgelopen maand heb ik 2 benaderingen op deze mooie libelletjes losgelaten, met totaal verschillende beelden als resultaat. Vooral de afstand tot het beestje heeft nogal wat impact op het eindresultaat.
De eerste foto is er eentje zoals ik ze ontzettend graag zie: dauw, de eerste opkomende zon er achter, bokeh en prachtige kleuren. Ik vind hem zelfs zo goed gelukt dat hij een andere foto in mijn macro fotografie portfolio vervangt.
De andere benadering is een close-up van een zwarte heidelibel die bedauwde ogen had. In deze foto geen zon, maar een technisch uitdagender plaat omdat ik hier met tussenringen, in combinatie met mijn macrolens van heel dichtbij een foto neem. De scherptediepte is hierdoor extreem klein en de foto die je ziet is dan ook een focus-stack van 8 beelden die samen voldoende scherptediepte gaven. Ook de lange sluitertijden zijn bij dit soort beelden een grote uitdaging.
