Heel veel kom ik helaas niet aan fotograferen toe, maar gelukkig heb ik er af en toe toch een mooie ochtend tussen zitten. Zo ook laatst, op het Kootwijkerzand tussen het haarmos. Sneeuwklokjes leverden eigenlijk bijna geen resultaten op waar ik over te spreken was en eigenlijk verwachtte ik ook weinig van een ochtendje haarmos. Waarom? Normaal gesproken ga ik op zonnige ochtenden met rijp.
Zoals bijvoorbeeld twee jaar geleden. Rijp en zon betekend mooie kristalletjes die in de zon gaan smelten en prachtige bokeh opleveren. Goede foto omstandigheden dus. Deze bewuste ochtend was het anders. Het was weliswaar dik onder nul en zonnig, maar dat was het al dagen. En dat betekend gortdroge lucht. Combineer dat met een stevige wind en dan maakt rijp geen schijn van kans. Dor en doods voelt zo'n zandverstuiving aan onder dit soort omstandigheden. Het mos zelf was op vele plekken ook bijna zwart in plaats van fris groen. En die combinatie van zwart, rode bloeistengels en vroeg licht gaven me (ongepland) interessante mogelijkheden die ik niet zozeer had voorzien, maar die eigenlijk uitermate goed uitvielen. Zo zie je maar weer, het is ook goed om te variëren en niet alleen bij de zogenaamd ideale omstandigheden op pad te gaan.
Met de zon nog achter de horizon, maar de eerste gloed in de lucht vond ik het kleurenpalet van donkere, koele tinten en de rode hints van het bloeiende mos al boeiend. Ik begin met wat onderbelichten vanwege de lucht en schiet wat belichtingstrappetjes om het dynamisch bereik thuis in de computer te kunnen handelen. De witbalans gaat op lekker koel, het rode mos blijft toch wel rood en zo krijg je fijne kleurcontrasten in warme en koude kleuren. De hoogteverschillen van de zandverstuiving zorgen vanuit een juiste positie voor een mooie diagonaal.
En dan is het zoeken naar een onderwerp. Een setje? Of een mosje met een mooie curve? Het word het laatste. Terwijl het allereerste zonlicht over het mos strijkt maak ik een compositie met 1 bloeiaartje in de hoofdrol en een bijrol voor wat onscherpe aartjes in de achtergrond. Het eerste strijklicht is echt waanzinnig. Maar nu komt ook de uitdaging weer om de hoek kijken: met de snijdende wind en flinke kou kan ik mijn handschoenen niet uit doen zonder mijn vingertoppen flink te martelen en met mijn handschoenen aan kan ik live-view niet echt eenvoudig bedienen. De dikke worstevingers van mijn handschoenen maken dat scherpstellen bakken met tijd kost en die heb ik niet. Ik probeer dus wat meer scherp te stellen op het kleine beeld op mijn klapschermpje en daar krijg ik toch wel spijt van. Thuis heb ik helaas een paar mooie beelden weg moeten gooien omdat er te weinig scherpte in zat. Maar deze kon er gelukkig nog mee door.
Niet veel later schiet ik mijn persoonlijke favoriet, het strijklicht is nog steeds grandioos. Ik heb wel iets in de kleuren geboost specifiek voor het rood, dus helemaal 'netjes' is de nabewerking dit keer niet, maar het gaat mij uiteindelijk toch om het eindresultaat. Deze zou ik graag groot aan de muur hangen, ware het niet dat de kleurtjes echt niet in ons interieur passen. Maar ik ben erg blij met de patronen in de onscherpte, de kleurcontrasten en de sfeer in de foto. Hier kan ik echt wel langer naar kijken, maar eigenlijk moet je hem nog wat groter bekijken om hem echt tot zijn recht te laten komen.
Opnieuw niet veel later is het licht toch echt al wel wat meer aan het knallen en word alles vurig rood en oranje.
Niks mis met deze vurige tinten, maar de koude kleuren van het eerste strijklicht deden me toch meer. En de snijdende kou begint nu zelfs door mijn handschoenen heen serieus pijn te doen aan mijn vingertoppen, dus ik keer de wind mijn rug toe en haast mij naar het comfort van een warme auto en vooral een plekje uit de wind. Ergens is het afzien en ergens is het genieten, natuurfotografie. Maar als ik moet kiezen zit ik denk ik toch liever in de zomer tussen dwarrelende weidebeekjes in een lekker zonnetje, al ben ik niet minder blij met deze winterse sfeerbeelden.